foto: Jan Petter Dahlgren Asenjo/Oslo jazzfestival

Susanna Wallumrød er ein sterk utøvar og låtskrivar, og hennar siste plate, Triangle, er på ingen måte ein lettvektar. «Musikk for tapte sjeler», blei det introdusert som rett før ho og resten av bandet gjekk på scena. Ikkje den typiske settingen for helgas første glas raudvin, kanskje, men det nær fullsette rommet på Nasjonal Jazzscene tok godt i mot.

Med mørke, kvasse synthtonar og Susannas klokkeklare, forførande stemme stemte ho i med opningsorda «Nothing is holy (…) Nothing is sacred». Dei av oss som hadde sjekka ut albumet på førehand kunne ane kva vi hadde i vente, men liveversjonen av Susanna, med god hjelp frå bror Fredrik Wallumrød på trommer, Jo Berger Myhre på bass, Helge Sten på gitar og elektronikk og Andreas Löwe på synthar og elektronikk, er hakket meir energisk og storslått.
Saken fortsetter under bildet.

Det er jo både eit naturleg og klokt grep, å spele med noko større bokstavar på ei scene. Støyen og dei elektroniske effektane frå samtlege utøvarar, inkludert Susanna sjølv, var meir påtrengande og basstunge. Og ikkje minst kom stemma til Susanna rett inn i hjernebarken som ein kniv medan lydlandskapet vaks seg større og meir og meir overveldande rundt henne. Når kom til den litt meir fengjande «Hole» var det deilig forløysande.

Ikkje lenge etter den låta slo det meg likevel at musikken ikkje fekk nok pusterom i den gamle teatersalen som er Nasjonal Jazzscene, og det intense og overveldande lydbiletet verka skapte ei stadig aukande klaustrofobisk kjensle. Eg har ikkje tenkt å gå inn i ein lengre «er det jazz?»-diskusjon her, det har Susanna vore borti før, men den synthtunge, skumle musikken til Susanna fortener eit større rom enn den fekk tildelt av Oslojazz, for dette er musikk som skal spelast høgt og der publikum òg bør ha høve til å røre seg.

Dette er sjølvsagt ikkje Susanna sin feil, og Wallumrød og resten av bandet gjennomførte eit knallsterkt, effektivt sett. Og sjølv om dei fulgte oppbygginga på Triangle ganske tett, var det i aller høgste grad ei levande gruppe med synlege enkeltutøvarar. Høgdepunkta var definitivt låtane med mest tempo og elektronikk, men desse er også avhengig av dei rolegare piano og vokal partia som kjem i mellom. Det mest imponerande her var den saumlause og naturlege kombinasjonen av heilakustisk og tung, elektronisk musikk.

Kort fortalt skriv Susanna låtar og tekster som gir sterke inntrykk, og konserten gjorde meir enn å berre leve opp til albumet, den formidla kunsten betydeleg sterkare. Neste gang vil eg ha det i eit rom som toler trykket.

Olav Opsvik