McCormick-ekspedisjonen

– Algoritmen tek avgjersle basert på det den andre musikaren spelar. Eg prøvar å kode inn det eg sjølv kan gjere som improvisatør. Det kan anten fylgje deg, eller vere ein kontrast til deg, eller det kan berre ignorere deg og gjere noko anna – eller ingenting. Det prosesserar input frå den andre musikaren.

Under konsertane med Eldolon, gjer ikkje McCormick noko sjølv. Det er kunstig intelligens som spelar.

Algoritmer og AI lét liksom så ikkje-menneskeleg – men det er jo trass alt du som programmerer det?

– Ja, det er alltid eit menneske bak koden. Eg spør alltid når eg spelar med folk – “føler du at du spelar med ei kald maskin eller kjennest det som å spele med eit menneske?”. Dei fleste synest det kjennest realistisk. Men det er alltid utfordringar – ein har jo for eksempel ingen visuelle impulsar, eller visuelt samspel. Slike utfordringar er noko av det som er gøy å løyse i koden

McCormick lærer like mykje om kva han sjølv gjer når han improviserer.

– Det er ofte berre ei abstrakt kjensle som er vanskeleg å sette ord på. Eg kjem til å bruke år på å utvikle algoritmene vidare. Eg håpar å ein gong kunne legge ut programmet slik at andre kan nytte seg av det, men akkurat no er det litt vel rotete.

– Eg er ein nerd – ein hardcore nerd.

På OJKOS-konserten har han ikkje med laptopen.

– Sidan eg har jobba så mykje med dette i det siste, har det vore deilig å ta eit skritt tilbake til eit reint akustisk prosjekt.

McCormick vil oppdage musikk på ulike måtar i OJKOS-konserten: – Konserten er delt i to; Franklin-delen og Amundsen-delen. Dei hadde veldig ulike i tilnærminga si. Franklin var ganske ignorant, og baserte seg mykje på teoriar han hadde om korleis bevege seg i det arktiske farvatnet. Medan Amundsen var mykje meir audmjuk – dei budde med inuittar i to år og lærte om å leve i isen av dei.

Desse ulike tilnærmingane speglar seg i musikken han har skrive.

– Den første delen er vestleg, nesten syntetisk. Mykje av harmoniane i denne delen er basert på ein latterleg teori – eit system – eg fann i ei musikkvitskapsbok. Medan i Amundsen-delen er eg meir søkande i tradisjonane, folkemusikk og slikt.

På eit tidspunkt i konserten spelar to av musikarane på strengane oppi pianoet, saman med pianisten. Ein annan gong spelar Camilla Hole og Knut Kvifte Nesheim ein slags kombinasjon av ein norsk folketone og ein kanadisk. Mike er nysgjerrig. Nerdete oppdagar.

– Eg har nytta meg av mikrotonalitet. Å høyre ti blåsarar spele mikrotonalt lét ganske rått! Naturtonerekka er både ganske familiær og på ein måte framand på same tid – det syns eg er ei veldig interessant paradoks å spele på.

– På mange måtar er eg ein håplaus romantikar. Nordmannen Amundsen reiser til Canada for å oppdage nytt territorie – det høyrest kanskje cheesy ut, men det er på eit vis noko av det eg gjer her. Vi skal finne ny musikalsk territorie – ikkje berre nye lydar, men nye måtar å lage musikk på.

Mike nemner også at han elskar sokalla easter eggs – gøymde “vitsar” i filmar og spel. Eller musikalske sitat i musikken til OJKOS.

– Det er nok ingen som kjem til å høyre dei – det er mest berre ein “inside joke” for min eigen del, smiler han lurt.

www.mikemccormickmusic.com/

tekst: Torkjell Hovland

---